Solan Çiçek...

Biliyorum çoktan soldu sana aldığım o mor çiçekler... ama öyle bir çiçek var ki... Varlığımın en derininde açtı yıllar önce ve büyüdü umut suyuyla kimseler görmeden, asla solmayacak gözlerimi sonsuza kadar kapatan dek, o çiçek ki morun en güzel tonlarında, ama sen bilemedin...

İsmini yazdım hep kağıtlara, dağıttım mürekkebi göz yaşlarımla, bütün gücümle istedim bir köprü olmasını hayaller ve gerçek arasında, ama o gece, bir yıldız kaydı benim için, işte o gece hayaller sığdı birkaç damla gözyaşına ve aktı gitti, karıştı yalnızlığın korkutucu karanlığına... Seni ağladım anlıyor musun? Ama sen göremedin...

Oysa gerçek ittikçe beni derin karanlığa, ışık olmuştu yüreğimde yeşeren umut tohumları, hep yol gösterirdi bana... Ama artık çok daha güçlü bir şey var kara gözlüm: Gerçeğin acısının gösterdiği ürkütücü bir yol, sonsuz derin karanlığa...

Verseydim kalbimi söküp sana, içinden hayat suları akan, yaşam kadar derin... Anlayabilir miydin yakan sevgimi? Benim sevgim ateş kadar keskin, dokunabilir miydin ona? birazcık sen de hissedip paylaşabilir miydin onu benimle?... Benim yaşamım sendin, yakan ateşim ise şimdi umutlarım oldu, yıkılan...

Ama sen hissedemedin......

Fırat